Rdest wężownik jest rośliną, której właściwości lecznicze znane były już w XVI wieku. Jej suszone kłącze zawiera garbniki, polifenole i inne cenne składniki, które korzystnie wpływają na organizm człowieka. Zioło to znajduje zastosowanie w chińskiej medycynie ludowej. Wykazuje działanie  przeciwzapalne oraz przeciwbakteryjne. Zalecane jest do spożycia w przypadku hemoroidów, a także na złagodzenie dolegliwości przy występowaniu  biegunki. Jakie jeszcze właściwości ma rdest wężownik?   

Rdest wężownik (Polygonum bistorta L.) to roślina należąca do rodziny rdestowatych. Powszechnie występuje na kontynencie europejskim, azjatyckim, a także na obszarach Ameryki Północnej. Nazwa tej byliny wzięła się od jej wyglądu, gdyż skręcone i obszerne kłącze przypomina węża. Ma drobne różowe kwiaty. Najlepiej rozwija się na torfowiskach w terenach wilgotnych. Sadzi się ją często w parkach, a także ogródkach przydomowych jako roślinę ozdobną.

Kłącze posiada właściwości lecznicze, dlatego znajduje zastosowanie w zielarstwie. Po jesiennych zbiorach kroi się ją w plastry, a następnie poddaje suszeniu. Proces ten przeprowadza się w temperaturze nie przekraczającej 40°C.
Rdest wężownik to roślina, którą można spożywać, jak też wykorzystywać zewnętrznie do płukania jamy ustnej czy też wcierania w skórę lub kąpieli w przypadku występowania trądziku, hemoroidów i innych dolegliwości.

 
Kiedyś bylina ta była wykorzystywana w przemyśle skórzanym i włókienniczym, a także jako surowiec przy uzyskiwaniu czerwonego atramentu.

Substancje wchodzące w skład wężownika

Rdest wężownik zawiera wiele substancji, dzięki którym ma właściwości lecznicze. Do najważniejszych należą garbniki. W składzie rośliny znajdują się też: flawonoidy, skrobia, kwas elagowy, kwas galusowy oraz białka. Wśród biopierwiastków warto wyróżnić wapń. Nie brakuje też witaminy A oraz C. Jest także pigment o kolorze czerwono-czarnym, czyli flobafen. Oprócz tych związków występują także: cukry, leukoantocyjanidyna, składniki mineralne oraz pochodne antrachinonów.

To warto wiedzieć

Nie należy przesadzać z nadmiernym używaniem wężownika. W przeciwnym razie może spowodować zatrucie oraz zaburzyć pracę jelit.

Rdest wężownik wspomaga gojenie ran i pielęgnację ciała

Substancje zawarte w wężowniku mają właściwości antyseptyczne. Dzięki temu roślina pozwala na szybsze gojenie nawet rozległych i głębokich ran i regenerację komórek przy oparzeniach. Doskonale nadaje się  również jako środek na wstrzymanie krwawienia występującego zarówno na zewnątrz w przypadku zranienia skóry, jak też wewnętrznego. Świetnie też sprawdza się do nacierania  ciała przy łojotoku, a także do pielęgnacji włosów tłustych.

Rdest wężownik pomaga na infekcje jamy ustnej

Działanie antybakteryjne oraz ściągające rdestu wężownika znajduje zastosowanie w przypadku stanów zapalnych w obrębie jamy ustnej. Płukanki z suszu kłącza tej rośliny warto stosować przy zapaleniu gardła, a także reakcji zapalnej dziąseł i ich krwawieniu. Doskonale też sprawdzają się one na pleśniawki pojawiające się na języku, podniebieniu oraz w gardle. Pomagają również w razie wystąpienia paradontozy.

To warto wiedzieć

Rdest wężownik nadaje się do spożycia nie tylko w postaci suszonej. Oprócz kłącza można też wykorzystać jego młode liście. Spożywa się  je świeże wykorzystując do sałatek warzywnych lub w postaci ugotowanej. Zawierają znaczne ilości przeciwutleniaczy, dzięki czemu wpływają na poprawę odporności.

Rdest wężownik jest cenionym ziołem przez medycynę ludową

Od dawna rdest wężownik pomagał na różne dolegliwości. Był stosowany jako lek wzmacniający przy wielu chorobach zakaźnych np. czerwonce, jak też świetnie sprawdzał się w przypadku ukąszenia przez węże. Zalecano go do przyjmowania przez cukrzyków, a także na pozbycie się polipów w jamie nosowej i tamowanie obfitych miesiączek. Wywary z kłącza rdestu wężownika miały też pomagać na silną biegunkę, gorączkę i wymioty. W Azji leczono tą rośliną także wrzody, skurcze kończyn i tężec. Przynosiła ulgę w przypadku występowania padaczki. Dawniej wierzono również, że płukanki z kłącza tej rośliny pozwalają na niewypadanie ruszających się zębów. Kiedy brakowało pokarmu, spożywano młode liście rdestu wężownika, zaspokajając nimi głód.

Rdest wężownik pomaga w dolegliwościach narządów przewodu pokarmowego

Rdest wężownik zawiera substancje, które działają przeciwzapalnie oraz przeciwbakteryjnie. To dobry lek na różne dolegliwości żołądkowe, a także na choroby i schorzenia układu pokarmowego. Doskonale radzi sobie przy biegunkach, zapaleniu jelita cienkiego i grubego oraz zespole jelita drażliwego. Pomaga przy wrzodach,  nieżycie odbytnicy i pęknięciach odbytu. Zalecany przy chorobach błon śluzowych okrężnicy, nieżycie  i stanach zapalnych żołądka. Dawniej suszono liście rdestu wężownika i otrzymywano z nich proszek służący jako środek przeciwko pasożytom.

Rdest wężownik jest dobrym środkiem przy infekcjach wirusowych

Często przy infekcjach i stanach zapalnych stosuje się antybiotyki. Rdest wężownik ma właściwości pozwalające zwalczać bakterie i drobnoustroje. Nie tylko nadaje się więc do leczenia takich chorób jak angina, ale również świetnie sprawdza się przy zapaleniu pęcherza moczowego i nieżytach dróg moczowych. Ma też działanie ściągające. Od dawna zalecany jest także w zwalczaniu hemoroidów. Roślina ta może też pomóc osobom, które mają problem z nietrzymaniem moczu. Rdest stosuje się również na nadmierną potliwość.

Rdest wężownik dodawany do kąpieli może pomóc na: na problemy skórne, opryszczkę, rany, hemoroidy, upławy, owrzodzenia po żylakach oraz grzybicę.

Inne właściwości rdestu wężownika:

• wspomaga leczenie zaburzeń funkcjonowania wątroby,
• działa moczopędnie,
• usuwa obrzęki,
• wpływa na wzmocnienie naczyń krwionośnych,
• hamuje krwotoki i krwawienia,
• łagodzi dolegliwości stawów, bóle głowy i kości,
• ma zastosowanie w leczeniu chorób reumatycznych,
• pomaga zwalczyć gruźlicę,
• niweluje stany zapalne nerek oraz sromu,
• pomaga na bolesne wzdęcia.

Przepis na wywar z rdestu wężownika

Do garnka należy wsypać 2 łyżeczki suszonego rdestu wężownika i zalać szklanką ciepłej wody. Następnie po doprowadzeniu do wrzenia gotować na wolnym ogniu przez ok. 15 minut. Po tym czasie wywar trzeba odstawić, żeby nabrał mocy i dobrze naciągnął. Potem odcedzić. Pić po pół szklanki kilka razy dziennie.